Ey gülşen-i muhabbet! Barınmaz sende nefret, Adın her ömre servet… Sun, alından bir demet; Güle hasret bu ümmet. Ey gülşen-i serfirâz! Uğramaz sana ayaz, Rayihan

Yapayalnız adamıydı, bir ömürlük şehrinin. Tek yoldaşı, büyüttüğü gamıydı; yorgun günlerinin… Bütün halkın içinde, hasret idi bir dosta; “İğne atsan yere düşmez” dedikleri hengâmda. Zira

Mahzun kalpli bütün annelere ithaf olunur. Söz dinler mi yürekleri, yara almış anaların; Şehidine tanık olmuş yaslı hudut boylarında? Dalga dalga Meriçlerin, gürül gürül Tunaların…

Şaha kalkmış hisleri, dile getirir şevk ile kalem. Dört mevsim hevesleri, her telden yükselen sesleri, hayat dolu nefesleri duysun diye topyekûn âlem. Nice kutlu sevgileri,

Bir elinde kitabın var, Dilinde hoş hitabın var; Ne de güzel adabın var, Bir harf öğret öğretmenim! İlimdir sadık yoldaşın, Talebeler gönüldaşın; Okumakla pişer aşın,

Bir sonbahar sabahında, Gün rengârenk düşlerle doğar; Yed-i Kudret yeryüzünü, Baştan başa sarıya boyar. Güneş biraz gizler de yüzünü, Topraksa ona gönül koyar. Bir ikliminin

Gel, annemin hazin hâli; Yüreğimi mekân eyle! Tükenmesin hiç mecali, Sen derdini bana söyle! Bilirim, gülmez analar; Gözleri hep buğuludur. “Evlat!” diyerek yanalar, Gönülleri gam