“Hayât-ı âile” isminde bir ma’îşet var; Sa’âdet ancak odur… Dense hangimiz anlar? Hayât-ı âile dünyâda en safâlı hayat, Fakat o âlemi bizler tanır mıyız? Heyhat!

“İhtilâf-ı metâli’ sebebiyle küre üzerinde ezansız zaman yoktur.” Zaman geçmez ki yüz binlerce kalbin vecd-i sekrânı, Zeminden yükselip göklerde vahdetzâr-ı Yezdân’ı, Ararken, dehşet-âkîn etmesin bir

Semâ-peymâ iken râyâtımız tuttun zelîl ettin; Mefâhir bekleyen âbâdan evlâdı hacîl ettin; Ne âlî kavm idik; hayfâ ki sen geldin sefîl ettin; Bütün ümmîd-i istikbâli

Kardeşim Midhat Cemâl’e Yıkıldın, gittin amma ey mülevves devr-i istibdâd, Bıraktın milletin kalbinde çıkmaz bir mülevves yâd! Diyor ecdâdımız makberlerinden: “Ey sefîl ahfâd, Niçin binlerce

Dururken böyle bî-pâyan terakkî-zâr karşında; Nasıl dersin ya “Pek mahdûd bir cirmim” tutarsın da? Meleklerden büyük, hem çok büyük tebcîle mazharsın: Tekâlîfin emânet-gâhısın, bir başka

Meâdın, mebdein, hâlin ki üç müdhiş muammâdır… Durur edvâr-ı müstakbel gibi karşında hep hâzır. Koşarsın bunların sevdâ-yı idrâkiyle durmazsın, Hakîkatten velev bir şemme duymazsan oturmazsın.

Ne zindanlar olur hâil, ne menfâlar, ne makteller… Yürürsün sedd-i râhın olsa hattâ âhenîn eller. Yıkar bârû-yi istibdâdı bir âsûde tedbîrin; Semâlardan inen te’yîdisin gûyâ

Haberdâr olmamışsın kendi zâtından da hâlâ sen, “Muhakkar bir vücûdum!” dersin ey insan, fakat bilsen… Senin mâhiyyetin hattâ meleklerden de ulvîdir: Avâlim sende pinhandır, cihanlar

Bir gâye-i maksûda şitâb eyleyen âdem, Tutmuşsa bidâyette eğer azmini muhkem, Er geç bulacak sa’y ile dil-hâhını elbet. Zîrâ bu şu’un-zâr-ı tecellîde, hakîkat, Tevfîk, taharrîye,

Ey yâr-i vefâ-güzîn-i cânım, Verdiyse melâl dâstânım, Mu’tâdın olan inâyetinle Susturma bu rûh-i zârı, dinle! Hep velvele-i hayât dinse, Düşmez bu zavallı rûh, ye’se. Olmazsa

Âfâk bütün hande, cihan başka cihandır; Bayram ne kadar hoş, ne şetâretli zamandır! Bayramda güler çehre-i ma’sûm-i sabâvet, Ümmîd çocuk sûret-i sâfında iyandır. Her cebhede

Geçen sabâh idi Eyyûb’a doğru çıkmıştım. Aşıp da sûrunu şehrin atınca birkaç adım, Ufuk değişti, önümden çekildi eski cihan; Göründü karşıda füshat-serâ-yı kabristan. Fakat o