Çok görmeye başladıklarından beri dostlar
Birbirlerine yazabilmeyi birkaç satırı,
Nerelerde buluruz kendimizi bu hikâyede,
Kaldı mı sizce bir kahvenin
Kırk yıl kadar hatırı?
Bir selamdan fazlasıdır dostluk
Ararsak buluruz,
Kalmıştır içlerimizde bir nebze vefa,
Kıymet bilmezlere harcarken kendimizi
Yüzlerce kere yüzümüzü
Yanlış yerlere çevirdik kim bilir kaç defa
Derinlerimize inersek hatta,
Sorarsak bu vefasızlıklar neden?
Görürüz ki asıl kendimizmişiz
Aynalardaki yansımaları gerçek zanneden
Ah şu kalblerimiz!
Sayısız ulvî çağrılara
Ne zaman gerçekten kulak verdi?
Mevla’ya karşı duyarsız kalmaktır
Vefasızlığın asıl derdi
Olayları okumayı öğrendiğimizde tanırız
Asıl namerdi!
O ki en vefalı Dost’un yerine
Kalbini vefasız ağyar aynaların önüne serdi
Hatır bilmeyenlerde şu fâni
Bir baksın da aynalara kendini görsün,
İnsanların vefasızlıklarından yakınmayı bırak artık nefis,
Sen ki en büyük dostluğa karşı nankörsün!
