Gece-gündüz aşkın ile olayım hep giryan,
Bülbül gibi Sen’i şakıyayım her dem hayran;
Dilim o dil-i nâdânıma olsun tercüman,
Vird-i zeban eylesin Seni ey Canlara Can…
Her an ağlayıp durayım gözde fer kalmasın,
Aklansın sine-i nâlânım keder kalmasın;
Dünyaya meyl ü muhabbetten eser kalmasın,
Sevdanla haşr ü neşr et ömrü heder kalmasın…
Olmaz ise aşkın, nevbaharı neyleyeyim!..
Demezsen “sen” dırahşan dildârı neyleyeyim;
Rü’yet olmazsa taht u sarayı neyleyeyim…
Hak demezse güneşsiz fezayı neyleyeyim…
Varlığın çehresinde haşmetin ne canfeza!..
Yıldızlarla yazdığın destanın ne canfeza!
Seni sevmek, Senin muhabbetin ne canfeza!
Bîmârelere sonsuz himmetin ne canfeza!..
Bu derbeder aşk şu zayıf kalbimi eritti,
Gidip ağyâr ateşine düşmemeye yetti;
Dünyanın sevgi, alakası silinip gitti,
Benimçün dünya ve mâfîhâ sevgisi bitti.
Yokluk hicranıyla yanan kalb ateşi dindi,
Gönlüme öteden meçhul bir sekîne indi;
Maiyyet hissi bütün benliğimde gezindi,
Şu hakir bendene bunların hepsi Sen’dendi.
***
