Gel Ey Nebi, ne olur; rüzgârlar atın olsun, Yırtılsın karanlıklar, her yan ışıkla dolsun. Gel ki, garip nesiller ağlamaktan kurtulsun. Her biri başka yerde kaldı

Gözlerimizin nuru kalbimizin süruru Gönüllerin sultanı insanlığın gururu Sen varlık âleminin yaratılan ilk nuru Gidişin hicran oldu dönüşün olsun bahar Ahlakın Kur’ân idi ilahi nuru

Vicdanları dupduru, meşale ellerinde Yürüdüler yolları usanmadan, bıkmadan Sıra sıra buzullar, bozkırlar önlerinde Kadın erkek gittiler korkuya kapılmadan Yeni bir destan için ilk adımı attılar

  Bereketlensin ömrüm gün, dakika, saniye Sonsuza giden yollar açılsın bu fâniye Son fasılda yüreğim hep Seni diye diye Yürüt beni Allah’ım rızana adım adım

Tazeler ümidini her yeni gün başlarken Bulutlar rahmet olup üzerine damlarken Hüzün kaplar Meriç’i geceyi ağırlarken Taşır yolcularını her gün yaban ellere Şahit olur suyunu

Her günüm sanki son gün, yaklaşırım ölüme Dağ gibi günahları sığdırdım ben ömrüme Ağyarı yerleştirdim “meclâ-yı Hak” gönlüme Rahmeti hecelerim huzuruna gelirken Bir tutam ümidim

Hasret, hicran yaşadı Sensiz asırlar, çağlar Meyveyi tanımadı garip bahçeler, bağlar Kubbe kubbe devrildi saraylar, sırça köşkler Karanlık ufuklarda yorgun düşmüştü gözler Anlamsızdı yaşanan günler,

Dağlarıma kar yağdı, fırtınalar kopuyor Kaldı yurtsuz yuvasız hatıralar üşüyor Kaderden hissemize hasret, hicran düşüyor İnsanlar huzur bulsun garip kalan ülkemde Açsın güller çiçekler şimdi

Kapanmadan kapılar sabah akşam üstüne Bakarsın tel örgüsüz masmavi gökyüzüne Hâlâ darlık çökerse ara sıra gönlüne Hapisteki canları duana kat, unutma Süzülürse alnından damla damla