“İnsanın niyeti kaderine yol açar.” Yıllar önce bir yazıda rastlamıştım bu söze. O günden beri zihnimde yankılanıyor. Bilinmeyeni keşfetmek, derinliklere inmek, yaşanmışlıkları anlamlandırmak… Hep bu arayış içindeydim. Üstad’ın izlerini takip etmek, onun düşünce dünyasına yaklaşmak benim için yalnızca bir araştırma meselesi değil, ruhanî bir yolculuktu. Anadolu’nun şehirlerinde yaptığım, bu nurlu izi sürme görevi, gün geldi Meriç’in ötesindeki topraklarda, Selanik’te de nasip oldu. Gurbette teselli ararken bana kuvvet verdi.
Selanik’in simge yapılarından Beyaz Kule’nin ihtişamlı silueti karşısında etkilenmemek elde değildi. Bir banka oturup şehrin hafızasını dinlemeye koyuldum. Telefonumu karıştırırken Risale-i Nur’da Üstad’ın “Selanik Nutku”na tevafuk ettim. O an fark ettim ki bilinçsizce arama motoruna “Selanik” ve “Üstad” yazmışım. İçimde bir ferahlık belirdi, gözlerim parladı. Gurbetteydim belki, ama burada, bu şehirde, Üstad’ın izlerini takip ederek bir anlamda memleketime kavuşmuş hissine kapıldım. O akşam kitaplara, hatıralara daldım; geçmişin izlerini sürebilmek için kendimi bu yolculuğa tamamen bıraktım. Sabahın erken saatlerinde, Üstad’ın adımlarının geçtiği sokaklarda kendi izimi bırakmak üzere yola koyuldum.
